تاب مجموعه ای از صفحاتِ نوشته شده، مصوّر، چاپ شده یا صفحات خالی (صفحه سفید و نانوشته)؛ ساخته شده از جوهر، کاغذ (ورق)، پوست حیوانات یا مواد دیگر (چسب، نخ و…) است که معمولاً از یک طرف (سمت راست یا چپ) به یکدیگر محکم شده یا وصل می شوند. هر برگه در کتاب، ورق و هر سمت یا روی هر ورق، صفحه نامیده می شود.

کتاب نوعی اثر چاپی صحافی شده است که بیشتر از ۴۹ صفحه داشته باشد و مانندِ نشریات، تحت یک عنوان ثابت، به صورت دوره ای منتشر نشود..

به جلد کردن کتاب به اصطلاح صحافی گفته می شود. کتاب در اندازه هایِ گوناگون دیده می شود. در ایران، قطع رحلی، وزیری و جیبی از مشهورترین قطع های کتاب است. کوچک ترین کتاب دنیا یک انجیل است که در موزهٔ کلیسای وانک اصفهان نگهداری می شود. اولین کتاب به زبان فارسی در هند و به دست یک ارمنی به زیور طبع آراسته شده است. از انواع دیگر کتاب، کتاب دیجیتالی است که کتاب در قالب بسته های نرم افزاری مانندِ پی دی اف یا ئی پاب ارائه می شود که وسایلی نیز به نام کتابخوان الکترونیکی مانندِ آمازون کیندل برای خواندن آن به کار می رود. نمونهٔ دیگری از کتاب غیرِ چاپّی کتاب صوتی است، یعنی کتاب هایی که توسط فرد یا افرادی خوانده و گاهی به صورت نمایشنامه اجرا می شوند. این کتاب ها ممکن است با موسیقی و افکت همراه باشند..

واژه کتاب از زبان عربی وارد فارسی شده است. در فارسی میانه «نامک» (به فارسی دری «نامه») به طور عمومی به کتاب اطلاق می شد و فروردگ به آنچه امروز عموماً نامه خوانده می شود. در دورهٔ تکوین فارسی دری نیز نامه به معنی مطلق کتاب به کار رفته است. در فارسی میانه، از اصطلاحات تخصصی تر ماتیکان (رساله) و نسک (برای بخش های اوستا) استفاده شده است. کلمهٔ نُبی که هم ریشه با نبشتن (نگاشتن) است و معنای مطلق کتاب یا نوشته از آن مستفاد تواند شد، در فارسی دری به معنی خاص قرآن به کار رفته است.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

2 × 4 =